Verslag Domstadtoernooi 2017 door de winnaar
Zondag 23 april stond Kosto, zoals afgesproken, om exact 08.15 uur voor mijn deur. Voor een avondmens geen ideale tijd, zeker niet op een zondagochtend. Normaal sta ik buiten, met een bakje koffie in mijn hand, al klaar voor vertrek. Dit keer stond ik er, tot Kosto’s verbazing, nog niet. Mijn telefoon ging en op het scherm verscheen de naam Kosto. Nog niet helemaal uitgeslapen nam ik op. “Goeiemorgen… is het alweer zo laat?” Een versnelling hoger pakte ik de laatste dingen in, want wij wilden natuurlijk absoluut niet te laat komen voor ons jaarlijkse uitje naar het Domstadtoernooi bij de UTTC (Utrechtse Tafeltennisclub)! Op naar Sander, die al wél keurig buiten stond te wachten. Waren we vorig jaar ruim op tijd en leek mijn late start nu de boel te gaan vertragen… evengoed kwamen wij een half uur voor aanvang aan. Genoeg tijd om een balletje in te slaan, maar eerst een lekker bakje koffie… dat kon ik wel gebruiken.
Toernooileider Rene opende het toernooi, precies volgens schema, om 10.00 uur. Hij zorgde er dit jaar weer voor dat alles op rolletjes verliep. Samen met Sander startte ik in de A-klasse, waar wij een 7-kamp speelden. Dus geen vervolgrondes, maar gewoon de nummers één en twee een prijs. Jaarlijks komen wij in de Domstad dezelfde bekende UTTC-gezichten tegen en het mag gezegd worden: ieder jaar zijn zij weer een klasse beter geworden. Met de nodige moeite speelde ik mij (met onder andere een 3-2 zege op Sander) ongeslagen naar de laatste ronde, waardoor ik in ieder geval verzekerd was van plek twee. In de cruciale laatste wedstrijd kwam ik UTTC-clubkampioen Thomas tegen die eerder op de dag alleen van Sander verloor. Met een 7-2 achterstand in game vijf leek het lichtje bij mij uit te gaan. Ik besloot geen gekke dingen meer te doen en de ballen op tafel te houden. Langzaam kroop ik dichterbij, sterker nog… ik kwam 8-10 voor! Gebroken leverde Thomas de wedstrijd alsnog in en dat was gunstig voor Sander: hij werd daardoor onverwacht alsnog tweede. Het wonder was (dankzij, eerlijk is eerlijk, een beetje geluk) compleet.
Na een geslaagde dag zaten wij, met een kleine lach op ons gezicht, klaar voor de prijsuitreiking. De lach werd groter toen bleek dat Kosto zichzelf naar een tweede prijs in de C-klasse had geknokt. Wij bedankten iedereen voor de gastvrijheid en drie bekers rijker liepen wij het UTTC-honk uit. Onderweg werd er nog even nagenoten met een hapje en een heerlijke, luxe XXL-bak koffie. Voorlopig zijn ze in Utrecht nog niet van ons af, daarvoor is het veel te gezellig én… ik moet het toernooi tien keer winnen om die enorme wisselbeker eindelijk een keer mee naar Heerenveen te mogen nemen. Nog (minimaal) zes jaar te gaan!
Arnoud Hofman
